ABD ebeveynliğindeki Irak işgalinden yirmi yıl sonra, ülke bozulması, siyasi istikrarsızlık ve şiddet batağına saplanmış durumda.
Petrol İhraç Eden Ülkeler Örgütü OPEC’e göre Irak, Venezuela, Suudi Arabistan ve İran’dan sonra dünyanın en büyük dördüncü rezervine sahip. Ancak başka bir ülkedeki birçok yerinde elektrik kesintilerinin yaygın olması nedeniyle ülkede çok az fayda görüyor.
Milyarlarca yol gelir ya yolsuzluk yoluyla hortumlanıyor ya da ülkenin kasasına ulaşamıyor.
Milisler bölgesinin bazı bölgelerine hakim olmaya devam ediyor ve kalıcı ve ikamet eden hükümetlerin kurulması zor görünüyor.
Yüksek genç işsizliği, milyonlarca insanı gelecek için çok az umutla bırakıyor.
Berlin’deki Candid Vakfı’ndan siyaset bilimci Asiem El Difraoui, “Iraklıların son yıllarda dini çizelgelerle bölünmüş bir rejime sahip olmak istediklerini belirttiler” dedi.
“Yalnızca kaymacılık, yolsuzluk ve siyaset yaparak bir rejime sahip olmak istemiyorlar, ancak özellikle gördükleri arasında yeni bir Irak milliyetçiliği biçimi var.”
Ancak aynı zamanda bir beyin göçü de söz konusudur; pek çok genç Iraklı ülkeleri terk eder ve birçoğu terör ve kan gezileriyle dolu çocuklarına dair acı dolu anılara sahiptir.
AFP ajansı, Amerikan yönetimindeki işgalden iki yıl önce doğan Zülfokar Hassan ile röportaj yaptı.
ABD güçlerinin Bağdat mahallelerine yaptıkları baskın sırasında banyoda saklanabilmeleri için anne onu gecenin bir yarısında uyandırdığında küçük bir çocuktu.
6 Eylül 2007’de Şii militanları hedef alan ABD helikopterleri ve tanklarının Al-Washash bölgesinde 14 sivili öldürdüğü çatışmayı “Çevremizdeki evleri yıkıyordu” diye hatırlıyor.
Ertesi gün, yedi yaşındaki uzunlar, kavurucu yaz koruyucu ebeveynler genellikle uyuduğu çatı terasına baktı.
Artık bir kaligrafi öğrencisi olan Hassan, “Şarapnel vardı, şiltelerimiz yanmıştı” diye hatırlıyor.
Kendi kuşağından pek çok kişi gibi o da sokak çatışmalarını, bomba yüklü arabaları ve yollarda yatan cesetleri günlük hayatın trajik arka planı olarak gören mesafeli üslubuyla anlatan öyküsünü anlatıyor.
“Çocukluğumuz boyunca çok geçişk” dedi. “Geceleri tuvalete gitmeye gitmezdi, kimse bir odaya tek başına uyuyamazdı.”
Amcalarından biri 2006’dan beri kayıp. Yiyecek almak için arabasıyla gitti ve bir daha geri dönmedi.
2019’un sonunda Zulfokar, sonunda kötü yönetim ve yolsuzluğa, çökmekte olan altyapıya ve işsizliğe karşı gençlerin ebeveynliğindeki kapsamlı gösterilere katıldı.
Yüzlerce kişiyi öldüren baskıyı anlatırken, “Ama durdum” dedi. “Umudum kalmamıştı. Benim gibi gençlerin öldüğünü gördüm ve çaresiz kaldı.
“Şehitler kurban edildi, sonuçsuz ve değişmeden.”
Buna rağmen, hayali hayranlık uyandıran diğer birçok Iraklı gibi göç etmemesinin bitki olmadığını söyledi. Yoksa kim kaldı diye sordu.
