Eğer uydular olsaydı, 1997 yapımı ikonik James Bond filmi Yarın Asla Ölmez’de dile getirildiği gibi çağdaş savaş yeni topçularıysa, o zaman İsrail Başbakanı Benjamin Netanyahu dünya çapında yayınlanan bir görüntülü mesajla sözlü bir bomba patlattı.
Hizbullah’ı “zorbalar ve teröristler çetesi” olarak nitelendirdi ve Lübnanlıları alıkoyan teröristlerden kurtarılmaya çağrıldı.
Netanyahu, “Gazze’de gördüğümüz gibi yıkım ve acılara yol açacak uzun bir savaş uçurumuna düşmeden Lübnan’ı kurtarma fırsatınız var” dedi. “Böyle olmak zorunda değil.”
Netanyahu geçmişte benzer açıklamalarda bulunsa da, bu oldukça farklı ve çok daha kalıcı hissettiriyor.
Lübnanlılar, Lübnanlı güçlerden daha donanımlı bir grup olan Hizbullah’tan ayrılmaya çağırarak, yapısal derin mezhepsel bölünmeler ve siyasi istikrarsızlıkla boğuşan bir ülkede mevcut gerilimleri alevlendirme riski taşıyor.
Herhangi bir taban ayaklanması hızla şiddetli bir kaosa dönüşebilir, çeşitli aralıklarda kavgaya devam edebilir, uzun süre devam eden rekabetleri yoğunlaşabilir ve ülkeyi daha da istikrarsızlaştırabilir.
Hasan Nasrallah’a düzenlenen suikasttan yaklaşık iki hafta önce, Hizbullah’ın İsrail’deki hava saldırıları nedeniyle ciddi kayıplar yaşanmıştı. Ancak grup dümensiz olmaktan çok uzak.
İsrail’in üzerine roket yağmurları yağmaya devam ediyor ve Yahudi devleti için önemli bir ekonomik geçiş olan liman kenti Hayfa gibi önemli yerler hedefleniyor. Devam eden bu saldırılar, Hizbullah’ın hakimiyetini ve liderliğine rağmen misilleme yapma yeteneğini vurguluyor.
Hizbullah kararlı ve yenilmezliğini sürdürüyor
Hizbullah’ın suikasta kurban giden lideriyle yapılan çok sayıda röportaj da dahil olmak üzere zengin bir deneyime sahip olarak, İsrail’in zorlu bir düşmanının ölümünün gerçekleştiği an canlı bir şekilde hayal edebiliyorum.
İsrail, yakın tarihte bir kent fırlatma rampası düzenlediği en büyük hava saldırılarından birinde, müstahkem yer altı yapılarına bölünmek üzere analiz etmek için gerekli mühimmatları kullanarak yaklaşık 80 tonluk patlayıcıyı serbest bıraktı.
Benzeri görülmemiş bir saldırı, yalnızca çatışmada önemli bir artışa işaret etmemekle kalmadı, aynı zamanda İsrail’in kalıcı bir terör saldırısı haline getirmek için ne kadar ileri gidebileceğinin de görülmesi de çizildi. Saldırının karakteristik ve kesinliği, bölgedeki savaşların olayların anlatıldığı bir hatırlatıcısıydı.
Terör örgütüne ulaşmak her zaman aşırı gizlilikle örtülen ve gerilim dolu, tehlikeli bir çabaydı. Yolculuk, tam olarak nerede olduğunu gizlemek için düzenlenmiş, ayrıntılı bir gölge oyununa benziyordu.
Gözleri açılan ve iki yanında sadık, saplantı derecesinde koruyucu sistemlerde bulunan gazeteciler, dolambaçlı sokaklardan ve dar sokaklardan oluşan bir labirentte yol alarak yerin üstünde veya altında, açıklanmayan bir şekilde götürülüyordu.
Bir kez karanlığın altında olan duyusal yoksunluk, kör edici bir gün ışığına dönene kadar sürekli bir arkadaş haline geldi ve direnenlere Nasrallah’ın kendisi ile geçici, nadir bir izleyici kitlesi sundu.
Gizliliği gizlenmiş ve yüzeylerin altında güçlendirilmiş bu gizli dünya, İsrail’in yöntemiyle bir şekilde parça parçanın parçalanması. Her saldırı, Hizbullah’ın ördüğü karmaşık güç ve korku ağını ortaya çıkıyor ve daha önce aşılması imkansız görünen bir yapıdaki zayıf noktaları ortaya çıkarıyor.
Ortaya çıkan çatışma sadece merkezi hedef almakla kalmayı, aynı zamanda bu karanlık diyarın temellerini de sarsmayı amaçlıyor.
Hizbullah’ın Tahran’daki yaratıcıları, Nasrallah için, Hz. Muhammed’in doğrudan soyundan gelen Seyid için bir planlı gösteri planı olabilir. Raporlar, eğer gerçekten varsa, cesedinin geçici olarak sulandığını ve İran’a büyük bir taşınmayı beklediğini gösteriyor.
Bu hamle güçlü bir sembol görünümünde: mevcut aksiliklere ve kayıplara rağmen Hizbullah kararlı ve yenilmez olmayı sürdürüyor. Böyle bir şaka sadece Nasrallah’ın mirasını ödüllendirmeyecek, aynı zamanda direniş anlatısını güçlendirecek, destekçileri bir araya getirecek ve grup boyun eğmeden devam etmeyi ilerletecek.
Ülkenin sonlarında Nasrallah’ın ölümü karşısında şok olmuş, üzülmüş ve öfkelenmiş olsa da diğer günlerde pek pişmanlık duyuyordu. Bir grup kederle tüketilirken, bir diğer hayaliyle doldurulup taştı; bu, sonuçların kalıcı yıkımın kalıcılığıyla sonuçlanan bir liderin kaçınılmaz sonucuydu.
Bu derin toplumsal bölünme, direnişe sarsılmaz bağlılık ile acil barış özlemi arasında sıkışmış bir ülke olan Lübnan’daki daha geniş çatlakları yansıtıyor.
Kendine özgü ‘Tanrı’nın Partisi’
Hizbullah’ın 1980’lerdeki ilk yıllarında, Amerika ve Avrupa’nın Lübnan’daki çıkarlarını hedef alan ve yıkıcı sonuçlar doğuran acımasız ve şiddetli bir kaçış saldırıları kampanyasıyla damgasını vurdu. Ağır kayıplara yol açan bu saldırılar, bir imza taktiği haline geldi.
Şiddet militansızdı ve Lübnan’ı, elçiliklerde, askeri bölgelerde veya sivil bölgelerde ayrım gözetmeksizin ve hiçbir uyarı yapılmaksızın ölüme vurulabileceği bir korku tiyatrosuna dönüştürdü.
Bu yaygın küresel çapta istikrarsızlaştırıldı ve Hizbullah’ın zorlu ve acımasız bir gücü olarak itibarını pekiştirdi.
Güney Beyrut’un gecekondu mahallelerinde arıza, kendine özgü “Tanrı’nın Partisi”, İran’ın uzun vadede hedeflerini ilerlemek için anı yakalamasıyla ayağını buldu.
Bu, Tahran’ın Hizbullah’ı kullanarak bölgedeki gücünü ve genişletmeyi genişletmeyi hedefleyen bölgesel bir stratejiye liderlik etmesiyle yeni bir dönemin başlangıcına işaret ediyordu.
Ancak uzun süreli devam eden çatışmanın çatışmasının ortasında ortak bir hedef bulunuyor: Filistin’in özgürleştirilmesi mücadelesi ve “Siyonist varlığın” herkesten.
- Netanyahu’nun kaybından kaybedecek çok şeyi var ama kazanacağı hiçbir şey yok
- Kleptokratlarla dolu Lübnan’da dibe vuran şeyin ne olduğunu bilmek zor
Katıldığım tüm Lübnan ölümleri arasında Lübnan’ın geleceği üzerinde Suudi destekli Sünni Başbakan Refik Hariri’ninkinden daha önemli bir etki yaratıldı. 2005 yılında Hizbullah Üyeleri tarafından ülke genelinde şok dalgaları yaratıldı.
Ancak kan yayımı henüz bitmedi.
Lübnan’ın sivil ömrünün seviyesinde
Lübnan’da daha fazla bombalı araçla karşılaşıldığında ve çoğu Suriye kontrolünde ve İran’ın artan baskısından bağımsızlığın açık sözlü savunucuları olan daha fazla siyasi şahsiyetin sözde “Arap Baharı” sırasında hedefli saldırılar kısa süre sonra geldi.
İsrail, Güney Lübnan’a bir önceki giriş, terör grubu daha önceki bir kara saldırıyla başarılı bir şekilde direndiği ve askeri bir çıkmaza yol açtığı 2006 yılındaydı.
Bu çatışmada İsrail’in, Hizbullah destekçileri ile karşıtları ayırma ayrılıklarını ekmeye yönelik başarısızlığa yönelik bir girişimle Lübnan’ın sivil altyapısını hedeflediğine tanık oldum.
İsrail’in bu sefer stratejisini Hizbullah’ın hükümdarlığına ve askeri yeteneğine daha dar bir şekilde odaklanarak ayarlamış görünüyor.
Ancak Lübnan’ın sivil hayatındaki aralığının seviyesinde. Bir noktadan fazla insanın yerinden edilmesiyle, uluslararası yardımın kurtarılmasıyla bile iç çatışma potansiyeli daha da artacak.
Mali sistemlerin 2019’daki özgürlüğünden bu yana çoğu zavallılığa sürüklendi. Lübnan’ın seçilmiş bir üyesi yok, elektrik şebekesi neredeyse yok, ana havalanma kapanıyor ve İsrail’in aralıksız bombardımanları ve hava saldırıları karşı büyük ölçüde güçsüz duruyor. Gazze gibi bu ülkede yakında dünyanın geri kalanıyla bağlantısı kesilebilir.
İsrail’e karşı 40 yıl boyunca süren çabalara devam eden, uzun menzilli silahlar da dahil olmak üzere Hizbullah’ın askeri olarak kararlı bir şekilde sınırlandırılması veya İran’ın bölgede artan oranda önemli miktarda azaltmayı başaramadı.
Benzer şekilde, Hizbullah’ın Lübnan’daki siyasi bölgelerine, aralıklı aralıklara ve İsrail’in askeri operasyonlarına rağmen derin saldırılar yaşandı.
Her ne kadar ekonomik ekonomik değişimlerle, siyasi rejimlerle ve kendi içinde artan büyümesizlikle boğuşurken, Hizbullah’ın Lübnan’daki kontrolü benzeri benzeri görülmemiş zorluklarla karşı karşıya.
Lübnan’ın sonuna kadar zorlu bir mücadele
Lübnan’ı ve dış aktörleri bekleyen güçler, Lübnan’da saklanabilecek bir alternatif olduğunu göstermekte. Ancak, yalnızca acil yönetim ve güvenlik kaygılarının ele alınmasını değil, aynı zamanda Hizbullah’ın askeri veya siyasi hakimiyetine bağlı olmayan bir istikrar ve ilerleme vizyonu sunmayı da gerektirir.
İsrail’in nihai hedefi, Hizbullah’ın sınır bölgesinin genişletilmesi ve ideal olarak silahsızlandırılmasından başka bir şey değil. Bunu başarmak, yalnızca Hizbullah’ı askeri bir tehdit olarak etkisiz hale getiremeyecek, aynı zamanda İran’ı, İsrail’i Tahran’ın nükleer tesislerine saldırmaktan çaydırmaya yardımcı olan temel savunma kalkanından da mahrum bırakacaktır.
Hizbullah’ın sınır boyunca varlığı boyunca, İran’ın Lübnan’daki dağılması derinliği ciddi biçimde tehlikeye girecek ve potansiyel olarak bölgedeki güç aralığı değişebilecekti.
Lübnan’ın zorlu cephesinde yenilenen savaşta, şu anda tanık olduğumuz durumun çoklukları görülebilir. Ancak birbirini takip eden kesin darbeler bile, bu çatışmayı körükleyen derin ideolojik çukuru ve onlarca yıldır devam eden düşmanlığı kapatmayacak.
Bu amansız düşmanların tehditlerini yerine getirirse, Lübnan daha yoğun bombalamalar, topyekün İsrail işgalinin geri dönüşü veya ülke kabus yıllarına geri sürükleyebilecek uzun süreli bir savaş ihtimaliyle karşı karşıya kalacak. iç savaş.
Lübnan, Hizbullah’ın öldürülen lideri sayesinde bünyesinde barındırdığı mezhepçi ve jeopolitik güçler yerine ulusal çıkarları, varlık ve refahı ön planda tutan farklı bir rota çizebilir mi?
Bu, Lübnan’ın çıkışlarına kadarki en zorlu sınav ve ülke içinde veya dışında kimin bu sınava girebileceği belirsizliğini koruyor.
Brent Sadler, İsrail-Lübnan ihtilafının ön saflarında yaklaşık kırk yıl boyunca ITN’de Orta Doğu Muhabiri ve daha sonra CNN’de Beyrut Büro Şefi olarak görev yaptı.
Euronews olarak tüm görüşmelerin önemli kısımlarından oluşuyor. Önerilerinizi veya sunumlarınızı sürdürme ve sohbetin bir parçası olmak için [email protected] adresinden bizimle iletişime geçin.
