İtalya’nın yaşlanma sorunu, Kuzey Dünyaca ünlü ‘dolce vita’sını da etkilemeye başlıyor.
Ülkede artan emekli sayısı, yeni doğan bebekle neredeyse eşleşmiyor ve Giorgia Meloni’nin sağcı eğitiminin doğum oranlarını destekleme çabaları şu ana kadar İtalya’nın demografik düşüşünü çevirmede başarısız oldu.
En oğluna göre Eurostat İtalya, ortalama yaşı 48’in üzerinde olan Avrupa Birliği’nin en yaşlı ülkesidir. İtalya, Portekiz ile birlikte %24 ile 65 yaş üstü rejimi en yüksek yüzdelere sahiptir. Bu yaklaşık dörtte bir demek.
Bu artışın Avrupa genelindeki bir görünümü yansıtıyor; AB’de yaş ortalaması 44,5’e yükseliyor. Yaşlıların sayısı artık bloktan beşte birinden fazlasını temsil ediyor.
Molise Üniversitesi Demografi ve Sosyal İstatistikler Cecilia Tomassini euronews’e şunları söyledi: “Ancak daha da önemli olan, İtalya’nın yaşlılara dayanıklı yaşlanmaya dayanıklıdır.”
“Özellikle 80 yaş ve üzerinin toplam oranını %7,7’sine yükseldi; ancak, 1991’de burada %3,3’ten kaydedilen değer bir artış” diye ekledi.
“Aslında, genel nüfus 1991’den bu yana %3,4 artarken, 80 yaş ve üzeri segmentte aynı dönemde iki milyondan fazla arttı.”
Ancak İtalya Ulusal Sağlık ve Yaşlanma Bilim Enstitüsü’nden Giovanni Lamura euronews’e, İtalyan ‘nonni’lerin (ülke içinde ve yurt dışında tanınan isimler) sorun olmadığını söyledi.
“İnsanların daha uzun yaşaması, ülkesinin siyasi yapısında yer alan bir hedef olmalıdır” dedi. “Sorun şu ki İtalya’da doğurganlık oranları düşük, giderek daha az çocuğumuz oluyor.”
İtalya nasıl bu kadar yaşlandı?
İtalya’nın yaşlanan sebepleri nedeniyle basit: Yaşananların sona ermesi nedeniyle ölümlerin sayıları, doğumların çok üzerinde.
Euronews’e konuşan Università Cattolica di Milano Demografi ve Sosyal İstatistik testi Alessandro Rosina, oğlunun 40 yılda İtalya’da aile başına düşen ortalama çocuk sayıları 1,5’in altında olduğunu söyledi. “En son veriler kadının başına 1,24’ün altında” dedi.
Nüfusun sabit kalması için kadın başına 2 doğumda ihtiyaç var.
Tomassini’ye göre doğurganlık oranlarındaki bu düşüş, ara sıra dalgalanmalara rağmen 1980’lerde başladı.
“Göç akışları yaşlanma bu süreci yalnızca çok az yavaşlattı” dedi. “Aksi takdirde etkisi çok daha belirgin olacaktı.”
Tomassini, bu negatif dengenin daha yüksek pozitif göç oranıyla dengelendiği bir dönem olsa da “artık durum böyle değil” dedi. “Sonuç olarak, İtalya’daki nüfusun azalması daha belirgin hale geliyor.”
Lamura, İtalya’daki yaşlı insanların daha uzun yaşamasının aslında olumlu bir haber olduğunu söyledi.
“Faydalı politikalar, cömert emeklilik maaşları ve parası yetmeyenlerin bile deva almasına olanak sağlayan ücretsiz sağlık sistemi sayesinde insanlar daha uzun süre yaşayabildi.”
Ama bir de diğer tarafı var.
Lamura, ülkenin genç nesillerine önceki nesillere olduğu kadar yatırım yapmadığını iddia ediyor.
“İtalya genç ailelere mali olarak yardım etmek için daha fazlasını yapmalı, ancak uluslararası inceleme altında olan çok büyük bir GSYİH borçları var (Eylül 2023 itibariyle tüm GSYİH’nın %140,6’sı), bu nedenle bazı cömert yeni profesyonellerle daha fazla borca girmeyi göze alamaz. -aile politikaları” dedi.
“İtalya’daki insanlar da diğer Avrupalılar gibi çocuk ve aile sahibi olmayı planlıyor ve hayal ediyor. Eksik olan şey, bu planların ve hayallerin gerçekleştirilmesini sağlayan yeterli politikalardır” dedi Rosina.
“İtalya, kaçan [Avrupa’da] ilk çocuklarını doğurma yaşları açısından en yüksek ortalamalardan birine sahip, bu nedenle en çok sayıda gençlerin katıldığı ve toplantılarda zorlanmasının yanı sıra kendi evlerinin almakta zorluklarla karşılaşmaları”.
Çocuk sahibi, hem ekonomik desteğin, hem de genç ebeveynlerin ve şirketlerinin yeterli altyapısının bulunduğu bir ülkede aile hayatı ile iş hayatında olanlar bağlantılarda zorluklarla karşı karşıya kalıyor.
Rosina, “İtalya’da bir çocuğun doğumu, diğer yazılı karşılaştırma, muhtemelen yayılmış ekonomik koşulların kötüleşmesine ve aynı zamanda organizasyonel açıdan hayatlarının karmaşıklaşmasına neden oluyor” dedi.
“Ülkenin genç aileleri desteklemeye yönelik sınırlayıcı politikalar, aile sahibi çapındaki topluma değer getirmediği ve desteklenmeye değer olmayan yönde olumsuz bir mesaj veriyor.”
İtalya’nın geleceği nasıl?
Tomassini’ye göre İtalyan doğal yaşlanması ve doğum oranlarındaki azalmanın gelecekte de devam etmesi bekleniyor.
Bu, “Ölüm krizleri veya yeni bir bebek patlaması gibi önemli müdahaleler meydana gelmediği sürece meydana gelir” dedi. “Kısa sınırlı göç, siyasi açıdan kaygan olsa da nüfus dinamiklerini artıracak önemli bir değişken olarak rol oynayabilir.”
Meloni hükümeti, doğum oranlarının artışını kendi kişiliğinin görünümlerinden biri haline getirdi, ancak şu ana kadar somut sonuçlar elde edilebilirdi.
Sağcı, bebek bezleri ve bebek sisteminde KDV’yi yarıya indirdi, ancak çocuk bakımı hala pahalı ve çoğu kişi için zor karşılanabilir durumda.
Ülke için en büyük korku, zaten zayıf olan ekonomik kaybın devam etmesi ve İtalya’nın sonunda emeklilik ve sosyal yardım sisteminin karşılanamayacak hale gelmesi.
Rosina, “Eğer doğurganlık oranları aynı görünüyorsa, İtalya’da 25 yıl içinde sadece 320.000 yeni doğan çocuk olabilir ve giderek daha dengesiz bir demografik yapıya sahip olabilir” dedi.
“Bu distopik bir gelecek değil, sadece mevcut dinamiklere göre olası bir senaryo. İtalya bu alanda Avrupa’nın en iyi politikalarının örneği izlemezse, ülkenin kalkınması ve sosyal sürdürülebilirliği önümüzdeki yıllarda risk altında olacak.”
