İtalya’nın Demokrat Parti lideri Elly Schlein, Salı günü Roma’nın sahneye çıktığında kalabalığa “Bölünmeler yeter!” dedi. Protesto, Meloni’nin iddialı yeni hükümet reformlarına karşı muhalefet partileri tarafından düzenlendi. Ancak tek seferlik bir protesto olarak başlayan şey, Meloni boyutue karşı yeni bir siyasi stratejiyi tanımlayabilir.
Meloni’nin sağcı raporu, eğer kabul edilirse İtalyan anayasasının iddialı bir revizyonunu temsil edecek iki önemli reformu hayata geçirdi. Bunlardan biri, Salı günü Senato’nun onayını kazanan, yalnızca İsrail’de test edilmiş iddialı bir proje olan İtalya başbakanının doğrudan seçilmesiydi.
Diğeri ise İtalya’nın bölgelerine daha fazla siyasi güç; bunun birleştirilmesi İtalyan parlamentosunda kavgaya yol açtı.
İtalya’nın ana muhalefet partileri nadir görülen bir birlik gösterisiyle reformlara karşı güçlerini birleştirdi. 5 Yıldız hareketinin lideri Giuseppe Conte, birleşik protestoyu iktidardaki çoğunluğa “en iyi yanıt” olarak nitelendirerek onu iki öneriye de saldırdı.
Yetki devrilme önerisi gündeme getiriyor
Yetkiyi bölgesel yönetimlere devredecek olan ıslahat Çarşamba günü yasalaştı. Bu, Matteo Salvini’nin kuzeydeki bazı kalelerinde yeniden destek sağlamayı başararak Lig partisinin en önemli tekliflerinden tespit edildi.
Yasa sadece parlamentoda çekişmeye yol açamadı, aynı zamanda ülkenin zengin kuzeyi ile zayıf güneyi arasındaki uçurumu derinleştireceği yönünde daha geniş farklılıklara yol açtı.
Ancak Salı günü gösteriyi düzenleyenler, Meloni’nin deyimiyle “Tüm reformların anası”nın daha endişe verici olduğunu düşünüyor. Bir başbakanın doğrudan seçilmesi Senato’nun onayını kazandı ve yasalaşma sürecinde belirsiz bir yol başladı.
Kalabalıktan bir kadın, “İtalya Başbakanının doğrudan seçimine ilişkin islahat kabul edilemez” dedi. Çok sayıda protestocu İtalya’daki muhalefet partilerine desteklerini ifade etti.
Meloni hükümeti, önerilen anayasa değişikliklerinin hükümet istikrarını sağlamanın, liderin rolünün üstlendiğini ve İtalyanlara yönelik ülkelerin kimin yöneteceği konusunda daha fazla söz hakkının tanınmasının bir yolu olduğunu savunuyor.
Bazı milletvekilleri islahatın istenen sonuçlarından şüphe ederken, diğerleri hem İtalya parlamentolarının hem de İtalya Cumhurbaşkanının rolünde risk konusunda uyarıda bulunuyor.
Bir başbakanın doğrudan seçilmesi bir durum; yalnızca İsrail 1990’larda böyle bir sistemi uygulamaya koymayı geliştirdi ve başarısız oldu.
İtalya’nın anayasasını değiştirmesi, parlamentonun her iki kanadının da değişmesi iki kez onaylanması gereken uzun bir süreç; son iki oy için üçte iki çoğunluğu gerekiyor.
