Kiev’in görece hızlı zaferine dair umutlar gerçekleşmesidi ve Rusya ile Ukrayna arasındaki savaş uzadı; Ancak bu kesinlikle Ukraynalıların sorunu değil.
Savaş kutuplaşıyor ve uzlaşma ve uzlaşma giderek artıyor.
Vladimir Putin’le uzlaşmayı sağlayacaklar onun rejiminin doğasını ya da bir kişi olarak onun doğasını tam olarak anlamlandırıyorlar.
Putin’le uzlaşma mümkün değil ve herhangi bir barış anlaşması barışa yol açmayacak, bunun yerine Putin’in yeni bir saldırı için güçlerini oluşturmak amacıyla kullanacağı geçici bir ateşkese yol açacak.
Senin ölmeni isteyen yazılımlar barış yok
Putin bu savaşı belirli bir sorunu çözmek için değil (Rusya ile Ukrayna arasında çözülemeyenler yoktu) değil, siyaset, dil ve kültür konusu olarak Ukrayna’yı yok etmek için başlatıldı.
Ukrayna diye bir şeyin asla var olmadığını, Vladimir Lenin tarafından “icat edildiğini”, Ruslarla Ukraynalıların tek halk olduğunu, Ukrayna dilinin var olmadığını ifade etti.
Buna bağlıydı. Putin’e göre Ukrayna’yı yok etmek kesinlikle bir saldırganlık değil, olağan düzene dönüş.
Ukraynalıların Putin’le anlaşamamasının nedeni budur – ya da Golda Meir’in şöyle diyor: “Seni öldürmeye gelen sistemi barışı bozamazsin.”
İşgalin hedefi olarak Ukrayna’nın yok etmek, açıkça ilan etmek siyasi açıdan kabul edilemeyeceğinden, Rusya’nın kurumsal savaş hedeflerini sürekli olarak değiştirdiler.
Önce kimsenin kırılmamasını Donbas’ta Rusça konuşma hakkını güvence altına almak, ardından da ABD’nin Ukrayna’da yaygın olarak iddia edilen Rus kadınlarını kısır hale getirmek için tasarlanmış biyolojik laboratuvarları yok etmek amaçladılar.
Ardından “Nazifikasyon” geldi ve son olarak Dmitry Medvedev’in açıklamasıyla Şeytan’a karşı mücadele geldi.
Putin minnettarlığınızı rahatsız edici buluyor
Doğru: Bugün Rus propagandası savaşı hedeflerinden hiç bahsetmiyor. Rusya için savaş artık bir araç değil, doğal bir durum.
Ukrayna ile savaş, Putin rejiminin yürüttüğü üç savaştan yalnızca biri. Daha az önemli olmayan ikincisi ise İmparatorluğun yeniden canlandırılması savaşıdır.
Kremlin uzun süredir bunun için hazırlanırken, 2008 yılında Rusya’nın Gürcistan topraklarının %20’sini ele geçirmesiyle aktif aşamaya girdi.
Putin, elbette, Rusya İmparatorluğu’nun bir parçası olan tüm ülkeleri işgal etmeden önce, ancak özel haklar ve dış politika üzerinde kontrol talep ediyor.
Rusya, Rusya diasporasını kullanmaktan siyasetçilere rüşvet uygulamaları ve darbeler organize etmeye kadar komşularını istikrarsızlaştırmak için ona fırsat veriyor.
Putin İmparatorluğa olan “haklarından” asla vazgeçmeyecek. Rusya’da çalıştırılanların kan döktüğü Rusya’nın veya kayıtlı bir parçanın varlığı ve orada yaşayan insanların Rusya’ya kadar kalıcı olması kaydı yapıldı.
Minnettarlığın olmayışı Putin’i kızdırıyor ve daha da saldırgan hale getiriyor.
Küresel saygı kazanmak için küresel savaşın riske atmak
Ancak Putin için asıl savaş, Ukrayna, Gürcistan, Moldova ve Polonya’ya yönelik tehditlerin sadece birer olaydan ibaret olduğu Batı ile olan savaştır.
Rus yönetimine göre Batı (veya “Anglo-Saksonlar”) Rusya’yı fethetmek veya büyümeyi yavaşlatmak amacıyla her zaman Rusya’yı küçük düşürdü.
Aşağılamanın veya saygı göstermenin nedeni Putin için temelden önemlidir. Ve Rusya henüz var olmadığında bile bu, ülkeler arası bir mücadeleden çok, Rusya ve Rusların somutlaştırdığı dünyanın iyiliği ile Batı’nın kötülüğü arasındaki manevi bir çatışmaydı.
Hikaye şu anda, onlardan daha önce olduğu gibi, Rusya’dan nefret ediyor, Rusya’nın birliğini baltalamaya ve ülkeyi bir bütün olarak yok etmeye çalışıyor ve bunun için küresel bir savaşı riske atmaya hazır.
Avrupa medeniyetiyle küresel bir yüzleşme fikri, Putin’in seçilmesinin hemen ardından ortaya çıkması.
Putin bir Batılılaşmacı olarak işe başladı ve Rusya’nın “Birinci Dünya”ya entegrasyonunu misyon olarak algıladı.
Bu işin faydası ama Putin’in çağdaş Batı’ya değil, büyük güçlerin gezegeni kendi aralarında bölüşebileceği Yalta Konferansı zamanlarının Batısına katılmaya çalıştı.
Ve geçmişten dönmenin artık mümkün olmadığı durumlarda ortaya çıkmakca Putin, G8’de kalırken, dünyanın Amerikan’dan uzaklaşmaya devam etmesi umarak Batıdan ayrılma bir politika izlemeye başladı.
Ancak bu da işe yarıyor: Ne Çin, ne Türkiye ne de İran onu lider olarak kabul etti. İşte o zaman savaşlar başladı: Putin, askeri güçle küresel saygı ve tanınmayı kazanmaya karar verdi.
Başarısızlığın ve ilgisizliğin saltanatı
Putin’in bu savaşa hem iç hem de psikolojik düzeydeki ihtiyaçları var.
Onun saltanatı başarısızlıklarıyla boğuşuyor: Demografik durum kötüleşiyor, teknolojik uçurum artıyor, yaşam kalitesi düşüyor ve Rusya’nın en acil sorunlarından hiçbirinin çözümü mümkün değil.
Sanılanın aksine ne düzenlemelere ne de kişisel olarak herhangi bir destek yoktur.
İnsanlar kaydolmaz; Putin’le ve yaptıklarıyla uzlaşmışlar ve bu konuda hiçbir heyecan duymuyorlar.
Cephedeki yenilgiler ya da zafer olarak ilan edilenler kamuoyunda bir tepki uyandırmadığı gibi, Putin’in ICC sıralama emri ya da Kremlin’e yapılan insansız hava aracı saldırısı da kamuoyunda tepki yaratmadı.
Sonu olmayan bir savaş, Putin’in ayrılmamasını bastırmasına (saldırıya uğramak, düşman kapının eşiğinde) ve başarısızlıkları düşünmemesine, bunun yerine son yıllarda içinde yanılsama patlamasına tamamen dalmasına olanak sağlıyor.
Yeryüzünde barış ancak Putin rejiminin yıkılmasıyla başlaması
Putin için barış imkansız. Rusya üzerinde kontrolün sürdürülmesi ve öz saygıyı koruma görevi yalnızca savaş koşullarının bir parçasıdır.
Barış, halkın fedakarlıklarının umursamazlığını fark etmeyi sağlayacak ve en önemlisi elitlere, şu ya da bu şekilde, Putin’in politikalarının oksijensizliğini ifade etme fırsatı sunacak; Bu hem kendilerinin hem de ülke için felaket olsa da Putin’in bulunabileceği ve bulunabileceği için faydalı olacaktır.
Seçkinlerin rahatlıksızlığı yıllardır birikiyor. Bu nedenle, bedeli ne olursa olsun Putin, her türlü müzakereyi bir mola olarak kullanarak mücadelesini sürdürecektir.
Savaşın sonunda Hitler’in devam etmesiyle bir barış anlaşması yapmayı kabul etseydi, Adolf Hitler’in da tam olarak teslim olacağı.
Artık mücadelenin başka bakımı yoktu; Bir araya gelen bir barış, gücün sonucunu temsil ediyor. Putin için de durum aynı.
Onun barışa değil, yalnızca ateşkese ihtiyacı var. Ve Dünya’da barış, 1945’te olduğu gibi, ancak Vladimir Putin rejiminin yıkılmasıyla yıkıldı.
Bu nedenle, Ukrayna’ya Batı silahlarının sunulması ve mali yardım sağlanması bir hayır işi değil, meşru müdafaadır.
Putin sistemi Avrupa medeniyetine yönelik varoluşsal bir tehdittir. Rusya Ukrayna’da kazanırsa bu da durmayacak, onların Hitler’in Sudetenland’ı ele geçirilmemesinde durmaması gibi.
Putin daha da ileri gidecek ve Batı dünyasını yok edene kadar dinlenmeyecek.
Leonid Gözman, Ph.D. Rusya’da liberal terapi yapan, psikolog ve siyaset bilimcidir ve 2020 yılına kadar Moskova’daki Lomonosov Moskova Devlet Üniversitesi’nde profesördür. Şu anda sürgünde olan Gozman, 2022’de “yabancı ajan” ilan edildi, ardından tutuklanarak bir ay hapis cezasına çarptırıldı. Ukrayna’da savaş.
Euronews olarak tüm görüşmelerin önemli kısımlarından oluşuyor. Önerilerinizi veya sunumlarınızı sürdürme ve sohbetin bir parçası olmak için [email protected] adresinden bizimle iletişime geçin.
